Ervaringen van een beginner

Gisteren heb ik de 30 minuten aangetikt, vandaag morgen en overmorgen nog een keer en dan is de maand rond. Met dank aan Job Koesoemobroto, die me 5 weken geleden een spreekwoordelijke por gaf, en een eigentrainingschema dat ik twee jaar terug eens gemaakt heb, ben ik weer zover dat ik nu een half uur kan staan.
Niet nuchter over nadenken dan begin je te lachen…

Week 1, van 3 naar 9 minuten.
“Laat ik nou maar, net als iedereen die met mij mee wil trainen, beginnen op de 3 minuten. Ik weet dat ik de 10 gemakkelijk aankan, maar laten we gemakkelijk beginnen.” Zo wist mijn ego mij te vertellen de avond voordat ik zou beginnen. Het plan: De komende 30 dagen eerder opstaan en de dag beginnen met Zhan Zhuang training, iedere dag een minuutje meer, op naar de 30 minuten.

Dus daar stond ik dan, zaterdagochtend, slaap nog in de ogen, koude voeten op een douchemat, drie minuten starend naar een paar douchetegels. Gelukkig sliep ik nog.
Zondag niet veel anders, 1 minuut langer naar de tegels gekeken en bedacht dat we toch echt de badkamer even moeten schoonmaken. De radio bood een tikje afleiding.
Maandag kwam de eerste weerstand, de wekker staat namelijk een kwartier te vroeg.
Dinsdagochtend blijkt dat de badkamerspiegel ook ’s ochtends al werkt, en deze weet me vriendelijk doch confronterend te melden dat mijn houding allerminst perfect is. Gelukkig heb ik 6 minuten de tijd om hier verandering in te brengen. Na vijf minuten lijk ik recht te staan. Wel protesteren zowel mijn rug, als mijn knieën, als mijn voeten en uiteraard een stukje ego.
Woensdag- en donderdagochtend kijk ik de wekker niet veel vriendelijker aan en weten mijn onderlijf en mijn ego daar ook geen verbetering in te brengen.
Op vrijdagochtend bedenk ik me in een helder moment, ik had toch negen minuten om na te denken en die douchetegels ken ik inmiddels, dat de ochtend niet mijn tijdstip is om aan Zhan Zhuang training te doen. En oh ja, de douche moeten we dit weekend schoonmaken.

Week 2, van 10 naar 15 minuten.
Zaterdagochtend begint met 20 minuten Ba Duan Jin. Zhan Zhuang verhuist naar de avond, maar de ochtenden eerder opstaan moet ik wellicht toch eens vol proberen te houden.
De douche is inmiddels ook verruilt voor de zolder. Het uitzicht is een stuk beter en ik heb meer ruimte. Ook de buurvrouw vindt het interessant om te zien. ’s Avonds gaan we weer staan, inmiddels 10 minuten. Ik ben veel aan het letten op mijn houding, gelukkig protesteren mijn knieën een stuk minder, maar mijn voeten zijn nog steeds niet helemaal gelukkig. Daarnaast moet ik mijn ego van een week geleden toch ongelijk geven, die 10 minuten gaan nog niet van harte.
De rest van de week neemt het protest van mijn knieën én voeten steeds verder af. Wel melden mijn vrienden genaamd kuitspieren en quadriceps zich. Verder is de training inmiddels opgedeeld in vijf minuten ontspannen, vijf minuten ademhaling en de laatste vijf minuten omhels ik vriendelijk de boom. Interessante bijkomstigheid, de training lijkt ook invloed te hebben op mijn spijsverteringskanaal. Details daargelaten, maar prettig is anders.

Week 3, van 16 naar 23 minuten
Ba Duan Jin op de vroege ochtend houd ik nog steeds vol en voelt zelfs prettig. Zhan Zhuang in de avond is een geweldig idee geweest. Tot nu toe houd ik het goed vol. Ok, toegegeven, de dinsdag- en donderdagavond sta ik niet op zolder omdat ik dan mijn reguliere Tai Chi trainingen geef/heb. Maar alle andere avonden gaan lekker. De spierpijn is inmiddels blijvend, maar niet storend.
Sinds woensdag zijn het vier blokken van vijf minuten en draai ik na het omhelzen van de boom de handpalmen naar voren en gaan de handen ook verder omhoog tot oor-hoogte zodat ik een kleine vijf minuten door een denkbeeldige verrekijker naar de zwaaiende overburen kijk.
Dodelijk voor schouder- en nekspieren, vermakelijk voor mijn buren en funest voor mijn ego.

Verder mag ik deze week de complimenten van mijn zoontje in ontvangst nemen. Ik loop namelijk naar zolder nadat ik de kinderen op bed heb gelegd. Zoonlief mag sinds een kleine twee weken nog even lezen in bed, totdat papa weer naar beneden komt. De avond dat ik voor het eerst door de onzichtbare verrekijker stond te kijken, kwam hij (uiteraard op dat moment) me even bedanken dat hij steeds langer mag lezen. Toen hij vroeg wat ik deed, bleek ‘gewoon stilstaan’ niet het gewenste antwoord voor een achtjarige.

Week 4, van 24 naar 30 minuten
We zijn er bijna. Maar wat begint deze laatste week zwaar. Met dank aan een geweldige workshop van Judith, sla ik zaterdagavond over. Een dag lang zwaaien met een grote zware sabel, vind ik een goed excuus om een avondje vrij te nemen. Tijdens mijn buitenles de volgende ochtend, blijkt dat Judith voor een aangenaam goede spierpijn in heupen en bovenbenen heeft gezorgd, en ik vermoed dat de afgelopen drie weken daar ook hun aandeel in hebben. Gelukkig lijkt dat spijsverteringsdingetje nu na een week te minderen; in ieder geval één ding dat minder is geworden.

Zondagavond was hopeloos. De eerste vijf minuten vroeg de spierpijn in mijn onderlijf zich hardop af waarom ik dit ging doen. De tweede vijf minuten werd het protest een beetje overstemd door mijn ademhaling, dit gaf iets rust. Echter de derde en vierde vijf-minuten, toen de armen de lucht ingingen, kregen mijn benen bijval van schouders en nek. Een waar spreekkoor van spieren begon luidkeels een protestlied te zingen en mijn ego begon zich ook hardop af te vragen waar ik mee bezig was. De laatste 6 minuten mochten de handen naar beneden waardoor het protest ineens verstomde en zowel lijf als hoofd op wonderlijke wijze heerlijk stil werden. Bijkomstigheid handen en polsen begonnen vreselijk te gloeien en groeiden tot kolenbatsen.

De rest van de week verliep redelijk. Ik tik op donderdag de 30 minuten aan, ik heb mijn eerste kleine doel behaald. Ondanks het gemopper en geklaag van de afgelopen vier weken was het eigenlijk stiekem best wel heel erg lekker om te doen. Zeker iets om vol te houden.
Wel heb ik voor mezelf het excuus dat ik niet nog eens een extra 30 minuten pak, als ik die avond al heb getraind of les heb gegeven. Het moet wel behapbaar en reëel blijven.

Ging afgelopen maand van harte? Nee, lang niet altijd, ik heb er wel enorm van genoten. Ik ben eigenwijs genoeg om het vol te houden, ik heb smakelijk gelachen om alle excuses en protesten die mijn lijf en ego probeerden te gebruiken, maar het is wennen en dat wennen maakt het vooralsnog lastig.

Sta ik nu perfect? Nee, bij lange na niet. Dus mochten er mensen tips hebben, me een keer willen corrigeren of verder helpen, dan graag!
Wel merk ik de eerste veranderingen in mijn lichaam, na dat spijsverteringsdingetje en het protest van enkele spieren en gewrichten, begint het wel steeds beter te voelen.
Mijn hoofd mag nog wat minder afgeleid worden. Maar wellicht moet ik de radio ook gewoon op een andere zender zetten.

Dank aan Job voor de por in de goede richting. Zhan Zhuang training is voorlopig een blijvertje. Of ik de 1000 uur haal (zonder al teveel onderbrekingen) weet ik niet, maar de eerste 19 uur zitten er in ieder geval weer op! De komende tijd zal ik de buren blijven vermaken met mijn stilstaan, mag zoonlief nog wat langer lezen in bed, en hoop ik nog heel wat uurtjes te kunnen blijven staan en te ontdekken wat het me gaat brengen.